Month: July 2020

            शेवंतामाय ही ‘बारोमास’ या कादंबरीतील एक महत्वाची स्त्री  व्यक्तिरेखा आहे. ती एक अशिक्षित ग्रामीण स्त्री आहे. शेतात काम करणे, नवर्‍यासोबत गरिबीच्या संसाराचा गाडा हाकणे, यातच तिचे आयुष्य जात राहते. ती मोठ्या आशेने कष्ट करून दोन्ही मुलांना शिकवते. एकनाथ एम. ए., बी. एड. तर मधू शेतकी होतो.  आपली मुले शिकून नोकरीला लागतील, या आशेने ती शिकणार्‍या मुलांचे वेळेवर डबे करून देणे, कपडे व्यवस्थित धुणे इ. कामे कित्येक वर्षे करत राहते. परंतु, एकही मुलगा नोकरीला न लागल्यामुळे शेवटी तिला अपयश येते.

            गरिबीमुळे तिला अंगावर नवीन साडीही मिळत नाही. म्हणून ती जुन्या साड्या एकमेकांना जोडून (त्यांचे दांडे भरून) ते वापरते. संसार चालवण्यासाठी, घरखर्च किंवा शेतीत खर्चासाठी तिच्या सोन्याचा पुतळ्या, पाटल्या विकले गेलेले असते. तरीही ती कधीही कुणाकडे तक्रार करत नाही. शेवंता माय ही जरी कष्टाळू व काही प्रमाणात समजूतदार, परिस्थितीशी जुळवून घेणारी असली तरी ती तोंडाळ आहे. सुनेला, एकनाथला ती नेहमी घालून-पाडून बोलते. एकनाथ एवढा शिकलेला व आज्ञाधारक असला तरी त्याचा बायकोबाबतचा काळजीपूर्ण व्यवहार पाहून ती एकनाथला ‘बाईलबुग्या, बायकोचा भाड्या’ असे शब्द अनेकदा वापरते. मधूपुढे मात्र तिचे काही चालत नाही. मधू नोकरीसाठी शेती कराराने लिहून देतो व तिच्याकडे एक लाख रुपये ठेवायला देतो. तेव्हा तिला रात्र रात्रभर झोप येत नाही. ते पैसे ती एका पेटीत ठेवते. त्या पेटीला कुलूप लावते व अतिशय काळजी घेते. घराबाहेरही कधी जात नाही. त्यानंतर ते पैसे घरात खड्डा खोदून त्यात पुरून टाकते. Read More